ისრაელის გენოციდური ომი ღაზაზე ასევე ეხება ნავთობსა და გაზს
„მაკაბური სისხლისღვრის ქვეშ ისრაელის დაუოკებელი მადაა პალესტინის ბუნებრივი ნავთობისა და გაზის რესურსების მოპარვისთვის."
მუდმივი დაბომბვისა და პალესტინელების მრავალრიცხოვანი მკვლელობის დაფარვით, ისრაელი ფრთხილად ძარცვავს პალესტინის ბუნებრივ რესურსებს.
ღაზას სექტორში მიმდინარე ომის დაწყებიდან, ისრაელის პრემიერ მინისტრი ნეთანიაჰუ ახორციელებს ეთნიკური წმენდის სტრატეგიას, აიძულებს ღაზას მოსახლეობას სამხრეთით გადასულიყვნენ. მაკაბური სისხლისღვრის ქვეშ, პალესტინელებს ასევე არ აქვთ უფლება მიიღონ ნავთობისა და ბუნებრივი აირის რეზერვები. ამ უფლებას ცენტრალური მნიშვნელობა აქვს ნებისმიერი მომავალი პალესტინის სახელმწიფოს მდგრადობისთვის.
ისრაელის ჰეგემონია ნავთობისა და გაზის რეზერვებზე მის სიახლოვეს ასახავს გრძელვადიან ამბიციას გახდეს ენერგეტიკული კერა და რეგიონალური კავშირის კავშირი. ამიტომ, როგორც კოლონიური დასახლებების ნებისმიერი მცდელობისას, გადაადგილება და მასობრივი მკვლელობები მხოლოდ დასასრულის საშუალებაა, სადაც ისრაელს შეუძლია დაუნდობლად გამოიყენოს ძირძველი პალესტინელების რესურსები.
პალესტინის ბუნებრივი აირის რესურსების საკითხი წინა პლანზე წამოიჭრა 1999 წელს, როდესაც ბრიტანულმა გაზის ჯგუფმა (BG) დაიწყო კვლევა ფართო გაზის საბადოზე, რომელიც მდებარეობს ღაზას სანაპიროდან 17-დან 21 საზღვაო მილში. ღაზას საზღვაო ქვეითად ცნობილი, ეს ველი მოექცა 20 მილის კონტროლის საზღვრებს, რომელიც მინიჭებული იყო პალესტინის ხელისუფლებას (PA) 1995 წლის ოსლოს II შეთანხმებით. PA ლიდერმა იასერ არაფატმა ხელი მოაწერა 25-წლიან საძიებო სალიცენზიო კონტრაქტს კონსორციუმთან, რომელიც შედგება Consolidated Contractors Limited (CCC), British Gas Group (BG) და პალესტინის საინვესტიციო ფონდი (PIF). ერთი წლის შემდეგ, 2000 წელს, BG-მ ღაზას საზღვაო ზონაში აღმოაჩინა ორი საბადო, რომლის რეზერვები იყო 1,4 ტრილიონი კუბური ფუტი.
2001 წელს არიელ შარონის პრემიერ-მინისტრად არჩევამ მიუთითა პალესტინის მიმართ უფრო მკაცრი პოზიციის შესახებ, რამაც გამოიწვია ტურბულენტური პერიოდი. ისრაელის უზენაესმა სასამართლომ შერონს საშუალება მისცა ბოიკოტი გამოეხატა ნავთობის შესყიდვაზე პალესტინიდან და ვეტო დაედო ბუნებრივი გაზის მოპოვებასა და წარმოებასთან დაკავშირებულ შეთანხმებებს, რაც სისტემატურად ართმევდა პალესტინელებს საკუთარი რესურსებით სარგებლობის შესაძლებლობას.
მეორე ინტიფადას დაწყებისას ისრაელის მიდგომა მოჰყვა სისტემატურ ზეწოლას, რომელიც უარყოფდა რეგიონში ბუნებრივი აირის მარაგების სამართლიან განაწილებას. ამ პოლიტიკურმა გარემომ გაანადგურა ორ მხარეს შორის რაიმე მომგებიანი გარიგების იმედები, უპირველეს ყოვლისა, შარონის მთავრობის რადიკალური პოზიციის გამო.
შემდგომში, ისრაელის ხელისუფლება ეწინააღმდეგებოდა საპარლამენტო ასამბლეის რეგულარულ დაფინანსებას, ასახელებდა ღაზაში ფულის ხელმისაწვდომობისა და გამოყენების რისკს.
ისრაელის ყოვლისმომცველი სტრატეგია იმ დროიდან დღემდე ძირითადად ეყრდნობა ღაზას საზღვაო და ნავთობის მარაგებზე კონტროლის მონოპოლიზებას დასავლეთ სანაპირო-ისრაელის საზღვრის გასწვრივ და ამავდროულად ართმევს პალესტინელებს ამ რესურსებიდან მიღებული შემოსავლების სამართლიან წილს.
ისრაელის ყოვლისმომცველი სტრატეგია იმ დროიდან დღემდე ძირითადად ეყრდნობა ღაზას საზღვაო და ნავთობის მარაგებზე კონტროლის მონოპოლიზებას დასავლეთ სანაპირო-ისრაელის საზღვრის გასწვრივ და ამავდროულად ართმევს პალესტინელებს ამ რესურსებიდან მიღებული შემოსავლების სამართლიან წილს.
ამ მიდგომამ მნიშვნელოვანი ფინანსური უკმარისობა მიაყენა პალესტინის ეკონომიკას და ხელი შეუშალა მის გზას სახელმწიფოებრიობისკენ. ამ მიზნების მისაღწევად ისრაელი მოლაპარაკებებში მოწინააღმდეგე პოზიციას იკავებს და ხშირად ჰამასს უნდობლობისა და დაუცველობის მიზეზად ასახელებს. გარდა ამისა, შეთანხმებების წინადადებები შექმნილია პალესტინის ხელისუფლების (PA) გვერდის ავლით, რაც ეფექტურად ბლოკავს რესურსებისა და შემოსავლების სამართლიანი განაწილების ნებისმიერ შანსს.
ისრაელმა ახლა გამოიყენა 2023 წლის 7 ოქტომბრის მოვლენები, როგორც შესაძლებლობა თავისი სტრატეგიული მიზნების მისაღწევად. ღაზაზე თავდასხმის ადრეულ ეტაპზე დისკუსიები გაჩნდა ალტერნატიულ სცენარებთან დაკავშირებით, მათ შორის ისრაელის დაზვერვის სამინისტროს წინადადება, რომელიც ვარაუდობდა ღაზის მოსახლეობის სინას ნახევარკუნძულზე გადაყვანას. ნეთანიაჰუ აქტიურად იყო ჩართული ევროკავშირის ლობირებაში, რათა ზეწოლა მოეხდინა ეგვიპტეზე და დაემტკიცებინა ღაზელთა მასიური შემოდინება უდაბნოში.
გარდა ამისა, ომიდან სამი კვირის შემდეგ, ისრაელმა ახალი საძიებო ლიცენზია მისცა ექვს კომპანიას, მათ შორის BP-სა და ENI-ს, რათა გამოიკვლიონ ბუნებრივი აირის მარაგი G ზონაში, ღაზას სანაპირო ზოლის მიმდებარე ტერიტორიაზე. აღსანიშნავია, რომ ამ რეგიონის 62 პროცენტი შედის საზღვაო საზღვრებში, რომელიც გამოცხადდა პალესტინის მიერ 2019 წელს გაეროს 1982 წლის ზღვის სამართლის კონვენციით (UNCLOS), რომლის ხელმომწერიცაა პალესტინა.
UNCTAD-ის 2019 წლის ანგარიშში ხაზგასმულია ისრაელის ოკუპაციის გამო პალესტინელებისთვის საჭირო ფინანსური მხარდაჭერის ჩამორთმევა განვითარებისა და სახელმწიფოს მშენებლობისთვის. მოხსენებაში ნათქვამია: „Marine 1 და Marine 2 რეზერვები აღმოაჩინეს 1999 წელს, ხოლო BGG–მ გაზის ბურღვა დაიწყო 2000 წელს. პალესტინელებს შეეძლოთ ჰიპოთეტიურად მოეხდინათ ამ საბადოების მონეტიზაცია და 4,592 მილიარდი დოლარის წმინდა ღირებულების ინვესტიცია 18 წლის განმავლობაში. დაბრუნების რეალური მაჩვენებელი 2,5 პროცენტია, პალესტინელებმა უკვე უხეშად დაკარგეს 2,570 მილიარდი დოლარი მათი ბუნებრივი რესურსების ექსპლუატაციით სარგებლობის უფლების რეალიზაციის პრევენციის გზით, რომელიც გარანტირებულია საერთაშორისო კანონმდებლობით“.
ისრაელმა უპირველეს მიზნად დაისახა თავისი ოკუპაციის ფარგლების გაფართოება პალესტინელების ეთნიკური წმენდის გასაგრძელებლად. მთავარი მოკავშირეების, როგორიცაა აშშ-ს თვინიერი სიტყვიერი გაფრთხილების მიუხედავად, ისრაელი აგრძელებს ევაკუაციის გაფრთხილებების გამოცემას რაფაზე სამიზნე თავდასხმებისთვის. ეთნიკური წმენდის მიზნებში წარმატების შემთხვევაში, ისრაელს შეუძლია მიაღწიოს თავის გრძელვადიან მიზანს, მოიპოვოს სრული კონტროლი ღაზაზე, ნავთობისა და გაზის ღირებული რესურსების კონტროლის ხელში ჩაგდებასთან ერთად. ეს ამბიცია ემთხვევა ისრაელის სურვილს, გახდეს ცენტრალური ჰაბი ინდოეთი-შუა აღმოსავლეთი-ევროპის დერეფნის (IMEC) მარშრუტზე და ენერგიის ალტერნატიული მიმწოდებელი ევროპის ბაზრებზე, რომელიც მიზნად ისახავს რუსული გაზიდან გამოყოფას უკრაინაში ომის დაწყების შემდეგ.
ეს ოპორტუნიზმი უფრო გამოხატული გახდება, როცა ისრაელის ქმედებები რაფაში განვითარდება და მისი ურთიერთობა საერთაშორისო ენერგეტიკულ კომპანიებთან პროგრესირებს. აშკარაა, რომ ისრაელი აგრძელებს თავის ორმხრივ სტრატეგიას, რომელიც მოიცავს დასავლეთ სანაპიროზე არალეგალური დასახლებების შეიარაღებასა და წახალისებას, ხოლო აგრესიულად ახორციელებს ღაზას სამხედრო ოკუპაციას მისი ბუნებრივი რესურსების გათვალისწინებით.
ღაზას წინააღმდეგ ომის გაჩაღება არ ყოფილა ისე, როგორც ნეთანიაჰუ წარმოიდგენდა. ისრაელის ენერგეტიკული ამბიციები იმედგაცრუებული იყო ჰამასის დაშლისა და ომის საკუთარი პირობებით დასრულების უუნარობით.
მიუხედავად იმისა, რომ საერთაშორისო საზოგადოება ცდილობს შეაჩეროს ისრაელის სამხედრო მანქანა ღაზაში, საზოგადოების ზეწოლა აგრძელებს ზრდას სტუდენტური პროტესტით, რომელიც გავრცელდა ამერიკასა და ევროპაში, რაც მოულოდნელ დარტყმას აყენებს ნეთანიაჰუს უკიდურესად არაადამიანურ სამხედრო პოლიტიკას პალესტინელების წინააღმდეგ.
დადგა დრო, რომ საერთაშორისო საზოგადოებამ არა მხოლოდ დაასრულოს მიმდინარე გენოციდი, არამედ დაეხმაროს პალესტინელებს საკუთარი ენერგეტიკული რესურსების გამოყენებაში, რაც მათი სუვერენული უფლებების ფუნდამენტური ასპექტია და დაიცვას ისინი ისრაელის დაუოკებელი მადისგან პალესტინის მიწის რესურსების მოპარვისა და ქურდობისგან.